สัญลักษณ์ประจำชาติประเทศเกาหลีใต้

ธงประจำชาติ

ธงประจำชาติของประเทศเกาหลีใต้ ในภาษาเกาหลีเรียกว่า “แทกึกกี” โดย “แทกึก” แปลว่า จักรวาล และ “กี” แปลว่า ธง พื้นสีขาวของธงชาติ หมายถึง ความสะอาดบริสุทธิ์ของประชาชนของประเทศเกาหลีใต้ บนผืนธงประกอบไปด้วยวงกลมอยู่ตรงกลาง แบ่งเป็นสีน้ำเงินและสีแดงเท่าๆกัน ซึ่งเป็นลักษณะของ “หยิน – หยาง” ตามหลักปรัชญาตะวันออกโดยสีน้ำเงิน หมายถึง หยิน หรือ พลังในเชิงลบ ส่วนสีแดง หมายถึง หยาง หรือ พลังในเชิงบวก ซึ่งพลังทั้งสองรวมกันเป็นหลักแห่งการเคลื่อนที่ ในการพัฒนาอย่างต่อเนื่องประสานกันอย่างสมดุล อีกทั้งเป็นหลักแห่งความสามัคคีความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน และรอบวงกลมนี้จะมีสัญลักษณ์สีดำตรงมุมทั้ง 4 ด้าน อยู่บนพื้นธงสีขาว สัญลักษณ์ทั้ง 4 มุมนี้ ได้แก่

• Geon อยู่มุมบนด้านซ้าย หมายถึง สวรรค์
• Gon อยู่มุมล่างด้านขวา หมายถึง โลก
• Gam อยู่มุมบนด้านขวา หมายถึง น้ำ
• Li อยู่มุมล่างด้านซ้าย หมายถึง ไฟ

เพลงชาติ

เพลงชาติประเทศเกาหลีใต้ ในภาษาเกาหลีเรียกว่า“เอกุกกา” หมายถึง เพลงของผู้รักชาติเนื่องจากชาวเกาหลีเป็นคนที่รักในชาติิของตนมาก เพลงชาติจึงมีความหมายอันสื่อถึงความรักชาติอย่างยิ่งยวด ในช่วงที่เกาหลีตกเป็นเมืองขึ้นของประเทศญี่ปุ่นเพลงนี้ถูกร้อง โดยชาวเกาหลีโพ้นทะเลเพื่อขอพรให้ประเทศของตนได้รับอิสรภาพ ซึ่งเชื่อกันว่าคำร้องได้ประพันธ์ขึ้นในปี ค.ศ. 1896 โดย ยอนชิโน ผู้นำการต่อสู้เพื่อเอกราชของเกาหลีและเป็นนักการศึกษา ต่อมาในปี ค.ศ. 1935 ได้มีผู้ประพันธ์ทำนองเพลงนี้ขึ้น คือ อันอิกแท นักดนตรีีเกาหลีในสเปน เพลงนี้ได้บรรเลงในพิธีฉลองการสถาปนาสาธารณรัฐเกาหลีในวันที่ 15 สิงหาคม ค.ศ.1948โดยนายลีซึงมาน ประธานาธิบดีคนแรกของสาธารณรัฐเกาหลี หลังการปลดปล่อยเป็นอิสระจากญี่ปุ่นเป็นเวลาสามปี และนำมาใช้เป็นเพลงชาติในปีเดียวกันจวบจนปัจจุบัน

ดอกไม้ประจำชาติ

ดอกมูกุงฮวา หรือ Rose of Sharonเป็นดอกไม้ประจำชาติของเกาหลีใต้ “มูกุงฮวา” มาจากรากศัพท์ “มูกุง” หมายถึง ความเป็นอมตะ สะท้อนถึงความเป็นอมตะของประวัติศาสตร์ และความมุ่งมั่นอดทนของชาวเกาหลีใต้ ดอกมูกุงฮวาจะบานสะพรั่งทั่วประเทศ ในช่วงเดือนกรกฎาคมถึงเดือนตุลาคม คุณสมบัติเด่นของดอกไม้ชนิดนี้คือ สามารถทนสภาพอากาศที่เลวร้ายและศัตรูพืชได้เป็นอย่างดี

เครื่องแต่งกายประจำชาติ

เครื่องแต่งกายของชาวเกาหลีใต้ที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ มีชื่อเรียกว่า“ฮันบก” ซึ่งหากแยกคำ “ฮัน” จะหมายถึง ชาวฮั่นหรือชาวเกาหลี และ “บก” หมายถึง ชุด ความหมายรวมจึงเป็น “ชุดของชาวเกาหลี” นั่นเองความงามและความอ่อนช้อยของวัฒนธรรมเกาหลี มักถูกถ่ายทอดออกมาผ่านทาง ภาพถ่ายของสุภาพสตรีในเครื่องแต่งกายฮันบกนี้ จึงไม่น่าแปลกใจที่ชุดฮันบกจะเป็นสัญลักษณ์อันโดดเด่นอีกอย่างหนึ่งของประเทศเกาหลี เครื่องแต่งกายทั้งของผู้หญิงและผู้ชาย จะมีลักษณะหลวมเพื่อความสะดวกสบาย ในการเคลื่อนไหว และเสื้อผ้าจะใช้ผ้าผูกแทนกระดุมหรือตะขอ โดยส่วนประกอบของชุดฮันบก มีดังนี้

• ชุดผู้หญิง
  • แพนที = กระโปรงชั้นใน
  • ซ็อกชีมา = แถบผ้าขนาดใหญ่ ใช้มัดทรวงอกแทนเสื้อยกทรง
  • ชีมา = กระโปรงชั้นนอก ยาวคลุมเท้า
  • จอโกรี = เสื้อนอกแขนยาว
• ชุดผู้ชาย
  • ปันซือ / แพนที = กางเกงชั้นใน
  • พาจี = กางเกงขายาวชั้นนอก รวบปลายขาด้วย แทมิน
  • แทมิน = แถบผ้าใช้มัดขากางเกง
  • บันโซเม = เสื้อรัดรูปแขนสั้นใส่ข้างใน
  • จอโกรี = เสื้อนอกแขนยาวไม่มีปก ไม่มีกระเป๋า

การผลิตชุดฮันบก มีประเภทเนื้อผ้าที่หลากหลาย ขึ้นอยู่กับโอกาสและวัยของ ผู้สวมใส่ โดยเด็กผู้หญิงหรือหญิงสาว (ที่ยังไม่แต่งงาน) จะสวมเสื้อสีเหลือง กระโปรงสีแดง และจะเปลี่ยนเป็นเสื้อสีเขียว กระโปรงสีแดงเมื่อแต่งงานแล้ว นอกจากนี้ ชาวเกาหลียังคำนึงถึงความเหมาะสมของเนื้อผ้ากับสภาพอากาศประเทศของตนอีกด้วย โดยในฤดูหนาวจะใช้ผ้าฝ้ายและสวมกางเกงขายาวที่มีสายรัดข้อเท้า ช่วยในการเก็บความร้อนของร่างกายส่วนในฤดูร้อนจะใช้ผ้าป่านลงแป้งแข็ง ซึ่งช่วยในการดูดซับและแผ่ระบายความร้อนในร่างกายได้ดี ในปัจจุบันการสวมชุดประจำชาติฮันบก จะใช้เฉพาะในโอกาสพิเศษต่างๆเท่านั้น เช่น งานมงคลสมรส, ซอลนัล (วันขึ้นปีใหม่ของเกาหลี) หรือวันชูซก (วันขอบคุณพระเจ้า) แต่อย่างไรก็ตาม ผู้คนบางกลุ่ม โดยเฉพาะผู้สูงอายุก็ยังคงสวมใส่ชุดฮันบกกันอยู่

กีฬาประจำชาติ

เทควันโด เป็นกีฬาที่ถือกำเนิดมาจากประเทศเกาหลีใต้ เป็นศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวที่มีมาตั้งแต่ 2 พันกว่าปี ซึ่งคำว่า “เทควันโด (Taekwondo)” มาจากการรวมของคำ 3 คำ คือ เท (tae) แปลว่า มือ, ควัน (kwon) แปลว่า เท้า, และ โด (do) แปลว่า สติปัญญา หรือ การมีสติ เมื่อรวมกันแล้ว จะได้ความหมายว่า ศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว โดยใช้มือและเท้าอย่างมีสติ ซึ่งการใช้มือและเท้า หมายความถึง ใช้สำหรับโจมตีและตั้งรับคู่ต่อสู้ ส่วนใช้อย่างมีสติ หมายความถึง การฝึกจิตกับกายให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ซึ่งถือเป็นจุดหลักของกีฬาประเภทนี้ ประวัติความเป็นมาของเทควันโดนั้น มีต้นกำเนิดมาจาก การต่อสู้ที่เรียกว่า แทกคียอน ซึ่งเป็นการต่อสู้แบบดั้งเดิมของชาวเกาหลี โดยในช่วงระหว่างศตวรรษที่ 4 – 7 สมัยที่ 3 อาณาจักรได้แก่ โกคูรยอ ชิลลา และแพกเจ ต่อสู้กันเพื่อชิงความเป็นใหญ่ในคาบสมุทรเกาหลีนั้น แทกคียอนมีการเติบโตอย่างรวดเร็ว ซึ่งต่อมาก็ได้มีการพัฒนามากขึ้น และในช่วงที่ผู้ที่มีทักษะในการต่อสู้ได้รับการนับถือกันมาก แทกคียอนก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือในการเลื่อนยศของกองทัพ แต่พอมาถึงยุคสมัยแห่งโชซอน (ค.ศ. 1392 – 1910) สิ่งต่างๆ ก็เปลี่ยนไป มีการใช้ดาบกันมากขึ้น และบทบาทของแทกคียอนก็ค่อยๆ ลดลง อย่างไรก็ตาม ในอดีต ได้มีการจัดแทกคียอนขึ้นอยู่เป็นประจำเมื่อมีการจัดเทศกาลพื้นบ้านต่างๆ หรือการแข่งขันกันกับหมู่บ้านใกล้เคียง ในปลายยุคโชซอน ได้ให้คำอธิบายที่ถูกต้องที่สุดเกี่ยวกับแทกคียอนซึ่งถูกบันทึกไว้ ว่า “มีบางสิ่งที่เรียกว่า กักซุล (ชื่อเดิมของแทกคียอน) ในวิธีการเดิม ซึ่งคู่ต่อสู้สองคนเผชิญหน้ากัน และมีการเตะกัน เพื่อให้อีกฝ่ายล้ม โดยการเตะมีด้วยกัน 3 ระดับ คือ 1) ระดับขา ในผู้ที่มีทักษะน้อย 2) ระดับหัวไหล่ ในผู้ที่มีทักษะสูง และ 3) ระดับศีรษะ ในผู้ที่เก่งที่สุด บรรพบุรุษของเราใช้มันเพื่อการล้างแค้น และแม้กระทั่งการพนัน หรือการต่อสู้เพื่อแย่งชิงผู้หญิง” ซึ่งในปัจจุบัน การต่อสู้นี้ได้ถูกนำมาดัดแปลงเป็นการให้คะแนนในกีฬาเทควันโดระดับสากล โดยนักกีฬาจะเน้นการใช้ส่วนที่ต่ำกว่าข้อเท้าทำคะแนนบริเวณเป้าหมาย คือ ส่วนที่สูงกว่าเอวขึ้นไป และสามารถใช้หมัดได้ที่หน้าอกเท่านั้น ส่วนการ กอด ผลัก ทุ่ม ศอก เข่า จะไม่ได้คะแนน